Ander cultuur, andere taal

Ik kom het veel tegen in de wijk. Mensen met andere culturen of gewoontes. Ik hou er van! 
Niks fijner dat een kijken nemen in een andere keuken. Ik vind het altijd extreem leerzaam. Je leert andere gebruiken kennen. Ook zeker gebruiken waar je zelf wat van kan opsteken. 

In mijn wijk heb ik een cliënt die ooit naar Nederland is verhuisd. Door haar dementie is ze haar kleine beetje Nederlandse taal wat ze beschikte verloren. Nu spreekt ze alleen nog haar moedertaal. Ook Engels kent zij niet. Dit werd vroeger niet zo geleerd als wij tegenwoordig.

Uit haar geboorteland komt om de zoveel maanden iemand via speciaal uitzendbureau op werkvisum naar Nederland en woont in die tijd bij mw thuis zodat mw thuis kan blijven wonen. Zij kennen haar taal wel, maar verder ook geen Nederlands of Engels. Ze verzorgen haar 24/7 Wij komen alleen voor de ADL, medicatie en monitoring eromheen. 

Het is het ouderwetse praten met handen en voeten. Ik heb gemerkt dat veel collega's dit toch wel lastig vinden. Maar persoonlijk benader ik haar zoals ik dat bij elke dementerende wel doe. Op gevoel en aanraking. En dat werkt het beste. Ze glimlacht als ik binnenkom. Geeft lucht kusjes en houd mij graag vast als ik bij haar sta. 

En ondanks het niet beheersen van de taal kan ik haar elke dag de zorg geven die ze nodig heeft. 
Van de week kwam ik voor de eerste keer haar kleindochter tegen. Die wel goed Nederlands spreekt. Ze was paar dagen bij oma. Zij kon even als tolk fungeren. 
Zij vertelde dat de mantelzorger aangaf dat mw als ik binnenkom altijd enorm opgewekt is, nooit tegenstribbelt en compleet ontspannen is. Mw geeft in haar woorden bij kleindochter aan dat ze zo dankbaar is met mij, dat ze mij zo leuk en gezellig vind. En dat terwijl we eigenlijk nooit een woord spreken!! 

Het was voor mij echt een super mooi en  een intiem momentje om echt eventjes de mogelijkheid te hebben toch te horen en te begrijpen wat ze zegt! 

Wie maakt de keuze?

 Wie maakt de keuze?

Iets wat ik mij wel vaker afvraag op mijn werk. Tegenwoordig zijn er zoveel disciplines. Fysiotherapie,logotherapie, diëtist, ergotherapie en ga zo maar door. Allemaal mensen die een studie genuttigd hebben en verstand hebben van hun expertise.

Over het algemeen heb ik daar geen moeite mee. Ik werk samen met deze mensen aan het welzijn van mijn cliënt. Zodat mijn cliënt zo goed en wel van zijn leven mag en kan genieten ondanks de beperkingen die het leven hem/haar toe gooit. 

Maar is dat ook echt zo? Werken wij altijd wel naar het welzijn en het willen en weten van onze cliënt? Of werken wij ook geregeld uit onze eigen kunnen en proberen wij ons uiterste eruit te halen voor een ander ?

Ik trof een cliënt laatst die hetzelfde probleem had. Ik kom vaker bij deze man. Met toch wel een bijzondere achtergrond. Dhr heeft als kind veel maagbloedingen gehad en in die tijd hebben ze zijn maag omhoog gegooid als slokdarm. Best knap voor die tijd maar Dhr heeft zijn hele leven last gehouden van zijn maag/darm stelsel. Dhr is hier nuchter over. Ze hadden nooit verwacht dat Dhr volwassen zou worden. Laat staan hoog bejaard!! 

Laatste tijd heeft Dhr vaker klachten. Misselijk buikpijn.  Ondanks eten wat hem goed blijft smaken en de bijvoeding blijft Dhr afvallen. De diëtist heeft Dhr gewaarschuwd dat als het zo door gaat dat Dhr een sonde moet. En dat met de vraag of Dhr darmstelsel met zijn aanpassingen dat eigenlijk wel aan kan. 

Maar ondanks alle vragen wel of niet. Kwam Dhr met vragen bij mij. Want Dhr twijfelt heel erg of dat allemaal wel kan. En eten smaakt hem goed maar nog valt hij af. Wie zegt dat zijn lichaam niet gewoon op is ?

Toen vroeg ik Dhr die ene vraag die mij dan altijd zo sterk na staat: "Maar wat wil u zelf?" Dhr reageerde direct : " van mij hoeft het allemaal niet zo al dat gehannes. Ik voel me nog goed en prima. En zodra ik dat niet meer doe is dat ook prima. Ik heb een mooie en veel langer leven gehad dan gepland. Het is goed zo" 

Ik vraag mij oprecht af hoe vaak deze vraag nou daadwerkelijk gevraagd word aan mensen. Want hoe goed wij ons werk ook doen. Het is toch HUN keuze ? 

Bezige bijtjes

 Oude mensen zitten achter de geraniums. 

Oude mensen zitten de hele dag naar buiten te staren en te zien wat andere doen

Oudere mensen zijn eenzaam...

Dit is toch wat je het meeste hoort over oude mensen. 
Toch ben ik het daar niet mee eens. 
Zeker er zijn mensen eenzaam, en elk mens wat eenzaam is is er eigenlijk eentje teveel. 
Maar dit geld zeker niet alleen voor de oude mensen. 

De meeste ouderen mensen die ik tref zijn nog met veel dingen bezig. 
Ik heb één man die geregelg zegt "Pff mijn dag weer voorbij gevlogen, ik had ook zoveel weer te doen"
Dit resulteert dan altijd in activiteiten als de was doen, in de tuin rommelen en boodschappen doen maar meneer vult zijn dag daar prima mee.

Daarnaast is er tegenwoordig ook wel mee. Veel ouderen zie je puzzelen op hun tablet, facetimen  met familie als die niet in de buurt woont, of gaan naar de dagopvang.

Er zijn ook zeker mensen die alleen maar thuis zitten en nergens echt komen. Toch is dit in veel gevallen buiten hun lichamelijke klachten ook een keuze. En niet allemaal maar ook veel hebben daar vrede mee. Die vermaken zich prima thuis te zijn en alleen grotendeels van de dag.
"Ach meissie ik ben al 40 jaar alleen sinds mijn man overleden is, ik vermaak me wel hoor!" 

Ja er is eenzaamheid maar tegenwoordig kunnen mensen zich daar ook heel goed mee redden.
Mensen die echt eenzaam nodig zijn hebben onze extra ondersteuning nodig, maar laten we niet alle ouderen over één kam scheren. 

De Oprechtheid

 De oprechtheid van cliënten is iets zo enorm mooi om te zien. Ze zijn vaak nog meer betrokken met ons dan wij met hun! Een eigenschap die mijn werk vind ik alleen maar mooier maakt. 
Het zijn mensen in hun meest puurste en naakte vorm. Mensen hebben zoveel meegemaakt en gezien, geleerd en daarbij ligt hun leven bloot en zijn ze kwetsbaar gemaakt door hun ouder worden en het feit dat ze hulpbehoevend worden. 

Gisteren kwam ik terug van vakantie. Ik werk sinds begin juli pas bij dit team in de wijk. Maar wat waren veel van de cliënten blij dat ik er weer was. Vroegen ze hoe mijn vakantie was en of ik al nieuws had voor mijn huisje. Tuurlijk dit geld niet voor allen en dat hoeft ook niet. Daarbij hebben sommige niet zo'n sterk geheugen. Maar die 3 a 4 mensen op je route die dat wel hebben is super fijn. Ik vind dat het je band sterker maakt als je open naar elkaar bent. En nee dat zegt niet dat alles op straat moet liggen. Maar het laten zien dat je zelf ook mens bent, kan een  band versterken naar je cliënten toe. 

Dingen actueel houden is ook altijd fijn. Wereldnieuws haal ik niet gauw aan mits cliënten dat zelf doen. Het nieuws uit de regio vinden ze vaak super interessant, mede omdat ze zelf vaak al jaren in de omgeving wonen.  Ik was nooit zo nieuwsgericht. Ben daar paar jaar geleden pas mee begonnen omdat ik merkte dat je zo extra aanknopingspunten met cliënten hebt. Soms zijn het de enige gespreksonderwerpen die je met iemand aan kan leggen. Daarbij heeft het mijn algemene kennis door de jaren ook verbeterd. 

Fijn dat er ook cliënten zijn die ondanks dat ze minder actief meer zijn in de maatschappij toch gevoel hebben dat de tijd snel voorbij vliegt. Zo dacht een cliënt van mij gisteren dat de planning niet klopte omdat ik alweer erop stond. Vakantie vliegt voorbij! Niet alleen voor mij maar ook voor hun. 

Ik heb 1 cliënt die verstandelijk beperkt is. Ze is 15 jaar. Ze was mijn eerste gisteren morgen. Toch heerlijk als ze direct tegen je zegt: "Zo jij hebt een fijne vakantie gehad! Je bent harstikke dik geworden!" En ze daarna rollend over de bank lag. Enorm aanstekelijk! Ben stiekem gewoon weer blij dat we weer mogen! 

Parkinson

 Het was mijn eerste cliënt met Parkinson. Ik werkte op een kleine woonvorm voor mensen met alleen somatische problematiek. Ik denk dat ik rond de 26 jaar was, net na mijn opleiding en nog recent moeder. 
Het was nog niet zo'n oude man. Ergens rond de 75 jaar oud. Hij was van Duitse komaf en sprak daardoor geregeld wel eens Duitse worden en sprak altijd met een Duitse knauw,  

Hij kookte ook graag. Iets wat ie tot het eind toe lang heeft volgehouden. Ondanks dat hij zich in begin erg op zichzelf was, werd hij later meer betrokken. Hij ging 1 keer per week voor ons koken, onder onze begeleiding. Dit vooral om hem de zin in leven terug te geven door middel wat hij het graagste deed. En hij kon het ook echt enorm goed. Hij stuurde ons voor de dingen die hij lichamelijk niet zo goed meer kon en je zag hem genieten als de cliënten later smulde van zijn werk..

Hij had ook een nukkige kant. Hij kon soms lastig uit de hoek komen en ook erg boos worden. 
Dit kwam vooral omdat zijn Parkinson steeds meer van hem afnam. Hij werd meer en meer afhankelijk van ons. Geregeld reed ie met zijn scootmobiel iets stuk en dhr werd steeds incontinenter. Ook het koken ging steeds moeizamer. 

Dhr raakte depressief. Dusdanig dat hij het leven niet meer zag zitten. Geregeld gaf hij uitspraken dat hij het Lek in zou rijden met zijn scootmobiel. Ook moesten wij zijn koksmessen van zijn kamer halen omdat hij bang was zichzelf iets aan te doen. En hij wilde niet dat wij dat zouden zien of meemaken. 
Hij gaf vooral veel om het personeel, waarvan hij vond dat ze erg goed voor hem zorgde. Dhr had weinig familie. of in ieder geval die bij hem langs kwamen. Alleen zijn vriendin had hij, Maar de meeste steun vond hij bij ons.

Dhr besloot dat euthanasie de beste manier was om van zijn lijden verlost te zijn. Om niet de rest van de verwoestende route van Parkinson te hoeven bewandelen. 
Na een lang proces kwam die dag. Zowel dhr als wij kregen hier psychische ondersteuning bij.
Dhr wilde dat wij bij hem waren. Hij genoot nog van een vers gehaald frietje en een lekker visje. Daarna werd de behandeling ingezet en sliep dhr gerust in. 

Ik had altijd diep respect voor zijn besluit. Ik vind moedig dat iemand zoiets bewust kan besluiten. Wat moet dat moeilijk zijn. 
Toch onderweg naar huis begon het aan mij te knagen. Ik kreeg gemixte gevoelens. Want wat maakt dat dhr zomaar zijn leven mag beëindigen? Wat maakt euthanasie zo anders dan zelfmoord? De reden dat deze twee mij nauw lagen is omdat 2 jaar ervoor mijn schoonzus zelfmoord had gepleegd. En ik begon te twijfelen en schrok vooral van deze gevoelens. Want ik stond toch achter dhr zijn besluit? Waarom knaagt dit dan zo? 

Ik besloot naar de psycholoog te gaan die ons was toegewezen. Zij kon maar 1 simpele conclusie trekken voor mij en deze heb ik bij alle andere situaties die ik meemaakte en waarbij ik van alles voelde steeds weer naar voren gehaald. "Het is oké wat je voelt, wat het is JOUW gevoel" Ik heb het met die gedachte makkelijk van mijzelf af kunnen zetten en een plek kunnen geven.

Dhr had nog 1 wens, Hij wilde dat wij als personeel op de Lek waar hij altijd graag was vanaf een boot zijn as zouden strooien onder het genot van een glas champagne. Ik was hier helaas door eigen omstandigheden niet bij maar we hebben dhr zijn wens wel uitgevoerd! Als ik nu nog wel eens langs Lek loop denk ik aan hem. En wat hij voor mij mogelijk heeft gemaakt. Ik ben mens, ik heb gevoel, en dat is oké! 

Een introductie

 Waar zijn mijn manieren? Een beetje introductie hoor er wel bij.

Ik ben Zuster Sam. Samantha languit maar voor mijn meeste cliënten is Sam makkelijker of gewoon zuster.
Ik ben 33 jaar en al 15 jaar werkzaam in de zorg. Begonnen met een SPW4 opleiding en vervolgens de Verzorgende IG. 
Ik heb een fantastische zoon van 9 jaar oud waar ik de mooiste dingen ook bij mee maak. En samen met mijn vriend vormen wij ons gezinnetje. Oh en ergens hobbelt er een tijger rond in huis. 

Wonderbaarlijk genoeg ben ik hieraan begonnen door een cliënt. Deze dame op hoge leeftijd is echt een heerlijk portret zoals ze zelf zegt. Zelf ook werkzaam geweest in de zorg heeft ze altijd de mooiste verhalen. Maar vooral ook de meest grappige verhalen.
Ondanks haar hoge leeftijd, geheugen wat af en toe mis steekt en de complicaties erom heen waarom wij haar zorg leveren, valt het mij op hoe goed zij haar verhalen van vroeger nog weet. 

En dat zette mij aan het denken. Want ik heb ook zoveel levende verhalen uit mijn carrière en die blijven mij ook echt tot in de detail bij.  Deze dame schreef haar verhalen van wat zij meemaakte in de zorg op. En leest nog geregeld haar leuke en ontroerende verhalen terug. "Moet je ook eens doen", was haar advies.
Vandaar dat ik dacht weet je wat ze heeft gelijk! En ben ik dus begonnen met deze blog. 

Ik ga hier nieuwe verhalen in delen, maar ook geregeld een oude herinnering die de kop op steekt. 
En zo hopelijk mensen aan lachen maken, ontroeren maar vooral verbinden.

Einde vakantie

 Het is vakantie tijd. Een periode die toch vaak voor veel spanningen zorgt binnen de verzorging. 
Ik heb zelf net 2 heerlijke weken vakantie gehad. We zijn met zijn 3 naar het Zuid Limburgse Gulpen geweest en hebben ons daar echt heerlijk vermaakt. 

Eigenlijk moet ik dinsdag pas beginnen maar gezien de druk weer hoog is begin ik morgen al. Het maakt mij persoonlijk zelf niet zo heel veel uit. Ik merk dat er veel geroepen word hoe zwaar we het allemaal hebben in de zorg, en we zo weinig personeel we hebben. 
Laat ik voorop stellen dat wij zeker niet de enige zijn die weinig personeel hebben. Kijk naar Schiphol, de bouw die soms stil ligt, lange rijen bij marketingbedrijven, scholen zonder juf/meester, kinderdagverblijven die noodgedwongen soms zelfs dicht moeten. 
Het is een landelijk probleem.

Toegegeven bij ons is het al een langer durend probleem. Maar! Want ik heb een maar. Als ik collega's vraag wat ze vinden zal een ieder zeggen dat ze graag 1 of 2 collega's erbij willen. Maar we gunnen elkaar ook zoveel als iemand besluit ergens anders zijn vleugels te laten zwieren. 
En dat is nou precies wat ik zo mooi vind van mijn vak en mijn collega's. Die gun factor. Het is onze grootste trots en soms ook wel onze grootste valkuil. Maar het is zeker wat ons overeind houd, Onze passie en liefde voor het vak en elkaar! En de voldoening die wij er voor krijgen.

Ik ga met plezier morgen weer langs mijn cliënten en hoor graag wat zij de afgelopen 2 weken hebben uitgespookt. En ondanks dat ik extra moet bij springen morgen en we langere routes hebben omdat we nou eenmaal nu even wat strakker zitten, is de kracht en vermogen die de meeste mensen in de zorg hebben fantastisch mooi om te zien! 

Dus vandaag nog een dagje even bijkomen en genieten en morgen gaan we met een frisse blik weer de wijk in!