Parkinson

 Het was mijn eerste cliënt met Parkinson. Ik werkte op een kleine woonvorm voor mensen met alleen somatische problematiek. Ik denk dat ik rond de 26 jaar was, net na mijn opleiding en nog recent moeder. 
Het was nog niet zo'n oude man. Ergens rond de 75 jaar oud. Hij was van Duitse komaf en sprak daardoor geregeld wel eens Duitse worden en sprak altijd met een Duitse knauw,  

Hij kookte ook graag. Iets wat ie tot het eind toe lang heeft volgehouden. Ondanks dat hij zich in begin erg op zichzelf was, werd hij later meer betrokken. Hij ging 1 keer per week voor ons koken, onder onze begeleiding. Dit vooral om hem de zin in leven terug te geven door middel wat hij het graagste deed. En hij kon het ook echt enorm goed. Hij stuurde ons voor de dingen die hij lichamelijk niet zo goed meer kon en je zag hem genieten als de cliënten later smulde van zijn werk..

Hij had ook een nukkige kant. Hij kon soms lastig uit de hoek komen en ook erg boos worden. 
Dit kwam vooral omdat zijn Parkinson steeds meer van hem afnam. Hij werd meer en meer afhankelijk van ons. Geregeld reed ie met zijn scootmobiel iets stuk en dhr werd steeds incontinenter. Ook het koken ging steeds moeizamer. 

Dhr raakte depressief. Dusdanig dat hij het leven niet meer zag zitten. Geregeld gaf hij uitspraken dat hij het Lek in zou rijden met zijn scootmobiel. Ook moesten wij zijn koksmessen van zijn kamer halen omdat hij bang was zichzelf iets aan te doen. En hij wilde niet dat wij dat zouden zien of meemaken. 
Hij gaf vooral veel om het personeel, waarvan hij vond dat ze erg goed voor hem zorgde. Dhr had weinig familie. of in ieder geval die bij hem langs kwamen. Alleen zijn vriendin had hij, Maar de meeste steun vond hij bij ons.

Dhr besloot dat euthanasie de beste manier was om van zijn lijden verlost te zijn. Om niet de rest van de verwoestende route van Parkinson te hoeven bewandelen. 
Na een lang proces kwam die dag. Zowel dhr als wij kregen hier psychische ondersteuning bij.
Dhr wilde dat wij bij hem waren. Hij genoot nog van een vers gehaald frietje en een lekker visje. Daarna werd de behandeling ingezet en sliep dhr gerust in. 

Ik had altijd diep respect voor zijn besluit. Ik vind moedig dat iemand zoiets bewust kan besluiten. Wat moet dat moeilijk zijn. 
Toch onderweg naar huis begon het aan mij te knagen. Ik kreeg gemixte gevoelens. Want wat maakt dat dhr zomaar zijn leven mag beëindigen? Wat maakt euthanasie zo anders dan zelfmoord? De reden dat deze twee mij nauw lagen is omdat 2 jaar ervoor mijn schoonzus zelfmoord had gepleegd. En ik begon te twijfelen en schrok vooral van deze gevoelens. Want ik stond toch achter dhr zijn besluit? Waarom knaagt dit dan zo? 

Ik besloot naar de psycholoog te gaan die ons was toegewezen. Zij kon maar 1 simpele conclusie trekken voor mij en deze heb ik bij alle andere situaties die ik meemaakte en waarbij ik van alles voelde steeds weer naar voren gehaald. "Het is oké wat je voelt, wat het is JOUW gevoel" Ik heb het met die gedachte makkelijk van mijzelf af kunnen zetten en een plek kunnen geven.

Dhr had nog 1 wens, Hij wilde dat wij als personeel op de Lek waar hij altijd graag was vanaf een boot zijn as zouden strooien onder het genot van een glas champagne. Ik was hier helaas door eigen omstandigheden niet bij maar we hebben dhr zijn wens wel uitgevoerd! Als ik nu nog wel eens langs Lek loop denk ik aan hem. En wat hij voor mij mogelijk heeft gemaakt. Ik ben mens, ik heb gevoel, en dat is oké!